Με μια ομιλία - σταθμό για το πολιτικό, ιστορικό και
κοινωνικό γίγνεσθαι την περιοχής ο Δήμαρχος Φυλής Δημήτρης Μπουραϊμης χαιρέτησε
το ιδιαίτερα επιτυχημένο τριήμερο των πολιτιστικών εκδηλώσεων του Δήμου Φυλής
προς τιμήν των Αγίων Κωνσταντίνου & Ελένης πολιούχων της πόλης των Άνω
Λιοσίων. Ο Δήμαρχος που για μια ακόμα
φορά απέδειξε τις γνώσεις και το ιδιαίτερο ενδιαφέρον του σε θέματα τοπικής και
εθνικής ιστορίας έδωσε το στίγμα για την επόμενη μέρα του Δήμου Φυλής και την
πολιτική που πρόκειται να ακολουθήσει προκειμένου ο τόπος να αλλάξει σελίδα,
μέσα από τις παρακάτω φράσεις που συμπυκνώνουν το μείγμα της προσωπικής του
φιλοσοφίας, που θα καθορίσει τις προοδευτικές εξελίξεις στην περιοχή στα
επόμενα κρίσιμα χρόνια: 1) «Η βαθύτερη αίσθηση του καθήκοντος απέναντι στην
διαφύλαξη της εθνικής και τοπικής μας ιδιοκτησίας θα διασφαλίσει την ύπαρξή μας»,
2) «Ενάντια σε όλους, και με βαθύ το αίσθημα της μοναδικότητας, θα
δημιουργήσουμε νέες υπερτοπικές συλλογικότητες», 3) «Θα χαράξουμε στρατηγικές
που θα ενισχύουν την κοινωνική συνοχή, θα άρουν τους αποκλεισμούς και θα
μετατρέπουν σε πλεονέκτημα την διαφορετικότητα», 4) «Το παρελθόν έχει φύγει για
πάντα, το έχουμε ξεπεράσει με δουλειά και υπομονή, δεν μπορεί να μας καθορίσει
το μέλλον και δεν πρέπει να επιτρέψουμε να δηλητηριάζει το παρόν», 5) «η αγάπη
για την πατρίδα και η σχέση μας με το θείο θα διαμορφώσει το μέλλον μας». Τέλος
παρομοίασε το ελπιδοφόρο αύριο που περιμένει τον τόπο μας και τους συλλογικούς
αγώνες που πρέπει να δώσουμε, αλλά και την θέληση που πρέπει να δείξουμε για να
φτάσει ο Δήμος μας εκεί που του αξίζει, με τους αγώνες την επιμονή και υπομονή των
πρώτων χριστιανών.
Ακολουθεί η ομιλία του Δημάρχου Φυλής:
Συνδημότες και συνδημότισσες
Απόψε η πόλη γιορτάζει! Απόψε ο Δήμος μας φοράει τα καλά του και τιμά για μια ακόμα χρονιά τους προστάτες μας, τους Αγίους και Ισαποστόλους Κωνσταντίνο και Ελένη. Τους δικούς μας Αγίους! Γιορτή μεγάλη και συμβολική για τον τόπο μας και τον λαό μας. Ως οικοδεσπότης, σας καλωσορίζω όλους στην κεντρική πλατεία του μεγάλου Δήμου Φυλής, καλώντας παράλληλα τον καθένα να νιώσει το μεγαλείο της στιγμής και να αντιληφθεί τι είναι αυτό που συνδέει τους πρωτεργάτες Αγίους της Χριστιανικής εκκλησίας και το τεράστιο κοσμικό και πνευματικό τους έργο με τον Δήμο μας, που αλλάζει πρόσωπο, που επενδύει στα νιάτα και στον πολιτισμό, που διαγράφει το παρελθόν και ανοίγει νέους δρόμους προόδου και δημιουργίας.
Φίλες και φίλοι
Ο Άγιος Κωνσταντίνος και η Ελληνίδα μητέρα του Αγία Ελένη υπήρξαν στυλοβάτες της Χριστιανοσύνης, οραματιστές και δημιουργοί της μεγάλης Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, φωτισμένοι «γεωργοί» που έσπειραν τη σπορά του Χριστού, απελευθερώνοντας χιλιάδες κατατρεγμένους πιστούς, και μπόλιασαν την συνείδηση των ανθρώπων με τα ελευθεριακά και αγαπητικά κηρύγματα του Σωτήρα Χριστού. Για μας, όμως, τους Έλληνες, οι δύο αυτοί Άγιοι συνδέθηκαν με την ίδια την ιστορία του λαού μας και έγιναν σύμβολα για τους πρόσφυγες και τους ξεριζωμένους, για τους δύο φορές Έλληνες των αλύτρωτων πατρίδων και συντρόφεψαν τη φυλή μας στα πέτρινα χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς. Όπου κι αν πας στην Ελλάδα, στα πιο δύσβατα και κακοτράχαλα μέρη, συναντάς εκκλησιές αφιερωμένες στην χάρη τους. Στη γη της Αττικής, οι ιεροί χώροι προς τιμήν των Αγίων αυτών γίνονται σημεία αναφοράς και μονοπάτια μιας πορείας που ενώνει την κλασική αρχαιότητα με τον πολιτισμό των Αρβανιτών και των απανταχού Ελλήνων που μετοίκησαν το κομμάτι της σημερινής περιφέρειας Αττικής.
Για τα Άνω Λιόσια και τους κατοίκους της περιοχής, η πνευματική και θεία παρουσία των δύο αυτών κορυφαίων μορφών της εκκλησίας μας είναι παρηγοριά και καθημερινή ευλογία για κάθε πιστό και διαμόρφωσε με το πέρασμα εκατοντάδων ετών το σημερινό κοινωνικό, παραγωγικό, οικονομικό και ανθρωποκεντρικό μοντέλο που παρουσιάζει ο τόπος μας, δείγμα της θέλησης ενός λαού να μην ξεχάσει την πίστη του, να μην ξεχάσει τις ρίζες του και τις προγονικές του παραδόσεις. Σαν λαός περάσαμε πολλά και χτυπηθήκαμε από την μοίρα, γράψαμε την ιστορία μας με αίμα και κερδίσαμε το δικαίωμά μας στην πίστη και στην λευτεριά, αντισταθήκαμε στον εκτουρκισμό και στην αλλοίωση την εθνικής μας ταυτότητας, σταθήκαμε όρθιοι, ζητήσαμε και πετύχαμε αυτονομία από την υψηλή πύλη στα χρόνια του ζυγού, κι όλα αυτά γιατί καταφέραμε να κρύψουμε βαθιά στην καρδιά μας την φλόγα από τα διδάγματα και την φώτιση ενός πολιτισμού που συνδέει δύο πανανθρώπινες αξίες, τον ελληνισμό με την ορθοδοξία. Για μας, τους σύγχρονους Έλληνες, η αγάπη για την πατρίδα και η σχέση μας με το θείο θα διαμορφώσει το μέλλον μας. Η βαθύτερη αίσθηση του καθήκοντος απέναντι στην διαφύλαξη της εθνικής και τοπικής μας ιδιοκτησίας θα διασφαλίσει την ύπαρξή μας.
Ενάντια σε όλους, και με βαθύ το αίσθημα της μοναδικότητας, θα δημιουργήσουμε νέες υπερτοπικές συλλογικότητες. Θα παρέμβουμε δυναμικά και αποφασιστικά σε όλους τους τομείς της κοινωνικής ζωής, καλύπτοντας τις δράσεις μας με ένα πλέγμα αλληλεγγύης, ρεαλιστικής κοινοκτημοσύνης και κοινωνικής ευαισθησίας, απέναντι στο αδύναμο και στο διαφορετικό. Θα χαράξουμε στρατηγικές που θα ενισχύουν την κοινωνική συνοχή, θα άρουν τους αποκλεισμούς και θα μετατρέπουν σε πλεονέκτημα την διαφορετικότητα. Οφείλουμε με ενωτικό πνεύμα να ξεκινήσουμε μια νέα πορεία για τον τόπο. Το παρελθόν έχει φύγει για πάντα, το έχουμε ξεπεράσει με δουλειά και υπομονή, δεν μπορεί να μας καθορίσει το μέλλον και δεν πρέπει να επιτρέψουμε να δηλητηριάζει το παρόν. Με σκληρή δουλειά, φίλες και φίλοι, με επιμονή και πίστη, θα φτιάξουμε το αύριο στα μέτρα των δικών μας αναγκών, όπως αυτοί οι πρώτοι χριστιανοί που πριν 1.700 χρόνια είδαν μια νέα μέρα να χαράζει για την ανθρωπότητα, μια αυγή όπου μετά από τρεις αιώνες σκότους, διωγμών και μαρτυρίων μπορούσαν πια ελεύθερα να πιστεύουν στον Θεό.
Για τους χριστιανούς, η μέρα αυτή ήταν μια δεύτερη «Ανάσταση». Ο δρόμος για την εξάπλωση του χριστιανισμού είχε ανοίξει και λίγα χρόνια αργότερα γίνεται η επίσημη θρησκεία του Βυζαντινού κράτους. Στο Μεδιόλανο της Ιταλίας το 313 μ.Χ δεν υπογράφηκε απλώς το πρώτο διάταγμα ανεξιθρησκίας στην ιστορία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, αλλά η ληξιαρχική πράξη γέννησης της χριστιανικής εκκλησίας που πήρε σάρκα και οστά με την Α’ Οικουμενική Σύνοδο. Ο καθηγητής Βλάσιος Φειδάς υποστηρίζει ότι η θρησκευτική πολιτική του Μεγάλου Κωνσταντίνου απέκτησε καθοριστική σημασία στην ιστορία της ανθρωπότητας, όχι βεβαίως γιατί ένας ρωμαίος αυτοκράτορας κατοχύρωσε την αρχή της θρησκευτικής ελευθερίας ή γιατί ασπάσθηκε το Χριστιανισμό, αλλά κυρίως γιατί η πρωτοβουλία του αυτή συνδέθηκε με την υποκατάσταση της κοσμοκεντρικής θεωρίας της ελληνορωμαϊκής αρχαιότητας από την αντίστοιχη θεοκεντρική διδασκαλία του Χριστιανισμού.
Εν κατακλείδι, ο Κωνσταντίνος υπερασπίστηκε το χριστιανισμό χωρίς να δείξει μισαλλοδοξία απέναντι στους οπαδούς της εθνικής θρησκείας. Η πολιτική του βοήθησε το χριστιανισμό να διαδοθεί ευκολότερα, αφού δεν υπήρχε πια το μεγάλο εμπόδιο των διωγμών. Ο Μέγας Κωνσταντίνος ήταν ο εμπνευστής μιας νέας χριστιανικής προοπτικής της αυτοκρατορικής εξουσίας, η οποία αντλούσε πλέον το περιεχόμενό της από τον Τριαδικό Θεό των Χριστιανών. Πάνω σε αυτήν την προοπτική, θεμελιώθηκε η πολιτική θεολογία. Για τους λόγους λοιπόν αυτούς, κι όχι άδικα, δόθηκε στον αυτοκράτορα Κωνσταντίνο ο χαρακτηρισμός «ισαπόστολος» και «ο εν βασιλεύσιν απόστολος» της Χριστιανικής θρησκείας.
Κλείνοντας, δεν θα μπορούσα να μην αναφερθώ και στο σπουδαίο έργο της Αγίας Ελένης, που αποδεικνύει περίτρανα την άποψη ότι πίσω από κάθε μεγάλο άνδρα στέκει μια εξίσου μεγάλη γυναίκα. Η σπουδαία μητέρα του Μεγάλου Κωνσταντίνου έκανε νόημα της ζωής της την εύρεση του Τίμιου Σταυρού, του ιερότερου συμβόλου της χριστιανοσύνης. Τα κατάφερε! Το έργο της όμως δεν περιορίστηκε εκεί, καθώς η μεγάλη αυτή Ελληνίδα έχτισε δεκάδες χριστιανικούς ναούς σε όλη την βυζαντινή επικράτεια και αφιερώθηκε ολοκληρωτικά στα έργα της χριστιανικής φιλανθρωπίας και αγάπης.
Κυρίες και κύριοι
Ο ποιητής λέει πως εμείς ο Έλληνες ανεβαίνουμε μέσα στο χρόνο κουβαλώντας τους Λαιστρυγόνες και τους Κύκλωπες, το στοιχείο το οδυσσειακό, την έξαρση του Αχιλλέα, το προαιώνιο μένος, κι είναι οι παλαμες μας φορτωμένες με φως και γνώση. Από αυτή τη θεία σπίθα είμαστε πλασμένοι κι είναι το καθήκον μας απέναντι στο Θεό και στην πατρίδα αιώνιο. Κι αν για λίγο πληγωμένοι γονατίζουμε, και πάλι η πίστη στην Ανάσταση θα μας σηκώσει ορθούς, θα εμπνεύσει την ακλόνητη πίστη στις δυνατότητές μας και θα κατανικήσει την όποια ηττοπάθεια, ιδίως εκείνη που γεννά στις μέρες μας το γεγονός ότι έχουμε να αντιπαλέψουμε τις δυνάμεις του κεφαλαίου, που έχουν παντού κυριαρχήσει και μοιάζουν, όσο κοιτάμε από μακριά, να ελέγχουν τον κόσμο. Η επιθυμία να βαδίσει κανείς τον δρόμο του Γολγοθά, η ετοιμότητα για θυσία, ο ηθικός ανθρωπισμός και η αγωνιστική αυταπάρνηση, είναι σήμερα αναγκαία όσο ποτέ!
