O Πατριάρχης του ελληνικού κινηματογράφου Μιχάλης Κακογιάννης

Ο Μιχάλης Κακογιάννης ήταν σκηνοθέτης του θεάτρου και κινηματογράφου. Κατάγεται από τη Λεμεσό της Κύπρου. Γεννήθηκε στις 23 Απριλίου του 1922. Σπούδασε νομικά και δραματική τέχνη στο Λονδίνο, όπου εργάστηκε ως ηθοποιός σε αγγλικούς θιάσους κατά την περίοδο 1945-1951. Στην κατοχή (1940-1944) ήταν σκηνοθέτης ελληνικών εκπομπών στο Λονδίνο (BBC). Το 1952 ήρθε στην Ελλάδα και εργάστηκε με επιτυχία ως σκηνοθέτης και σεναριογράφος ελληνικών ταινιών: «Κυριακάτικο ξύπνημα» (1954), «Στέλλα» (1955), «Το κορίτσι με τα μαύρα» (1956), «Το τελευταίο ψέμα» (1958), «Χαμένο κορμί», «Ερόικα» (1960), «Ηλέκτρα» (1962), που ήταν υποψήφια για Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας, «Αλέξης Ζορμπάς» (1964) από το μυθιστόρημα του Ν. Καζαντζάκη, «Όταν τα ψάρια βγήκαν στη στεριά» (1967), «Τρωάδες» (1971), «Ιφιγένεια» (1977), «Γλυκιά πατρίδα» (1986), «Πάνω, κάτω και πλαγίως» (1992), «Ο βυσσινόκηπος» (1999). Οι ταινίες του Μ. Κακογιάννη, αλλά και πολλοί συντελεστές τους, έχουν αποσπάσει πληθώρα ελληνικών και διεθνών βραβείων (όπως Όσκαρ καλλιτεχνικής διεύθυνσης στο Βασίλη Φωτόπουλο, το 1964). Το 1956-1957 ήταν σκηνοθέτης του θιάσου Λαμπέτη-Χορν. Με το ντοκιμαντέρ «Αττίλας ‘74» παρουσίασε στον κινηματογράφο και την τηλεόραση την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Πέθανε τον Ιούλιο του 2011.

Read More

Τα "Ιουλιανά" του 1965 - Ο προάγγελος της χούντας!

Με τον πολιτικό πλέον όρο «Ιουλιανά» του 1965, έχουν μείνει γνωστά στην ιστορία της νεότερης Ελλάδας τα πολιτικά γεγονότα που οδήγησαν στην παραίτηση της κυβέρνησης της Ένωσης Κέντρου με πρωθυπουργό τον Γεώργιο Παπανδρέου τον Ιούλιο του 1965. Η πολιτική κρίση είχε ξεκινήσει με την αποκάλυψη το Μάιο του 1965 της υπόθεσης «Ασπίδα», της αριστερής συνωμοσίας, όπως υποστήριζαν αντικυβερνητικοί κύκλοι, που είχε στόχο δολιοφθορές στον ελληνικό στρατό. Η αποκάλυψη της ομάδας «Ασπίδα» ήταν στην ουσία συντονισμένη προσπάθεια αποσταθεροποίησης της κυβέρνησης Παπανδρέου, ο οποίος δέχτηκε πιέσεις από συνεργάτες του να εξουδετερώσει την επιρροή ορισμένων που κατείχαν σημαντικές θέσεις στον ελληνικό στρατό και στην Κεντρική Υπηρεσία Πληροφοριών και προσπαθούσαν να υπονομεύσουν την κυβέρνησή του. Για το σκοπό αυτό ο Γ. Παπανδρέου αποφάσισε αλλαγές στο διοικητικό μηχανισμό των ενόπλων δυνάμεων, απομακρύνοντας από τη θέση τους το στρατηγό Γεννηματά, αρχηγό του Γενικού Επιτελείου, και άλλους ανώτατους αξιωματούχους. Συνάντησε όμως την αντίδραση του υπουργού Εθνικής Άμυνας Πέτρου Γαρυφαλλιά, ο οποίος είχε στενούς δεσμούς με το βασιλιά. Όταν ο πρωθυπουργός προσπάθησε να απομακρύνει και το Γαρυφαλλιά από τη θέση του, αυτός αρνήθηκε να παραιτηθεί ακόμη και όταν διαγράφτηκε επίσημα από το κυβερνών κόμμα, την Ένωση Κέντρου. Τότε, τον Ιούλιο του 1965, ο Γ. Παπανδρέου ζήτησε τη μεσολάβηση του βασιλιά, ο οποίος όμως υποστήριξε το Γαρυφαλλιά και έτσι αναγκάστηκε να παραιτηθεί ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου και η κυβέρνησή του, γεγονός που προκάλεσε λαϊκές αντιδράσεις εναντίον του βασιλιά. Ακολούθησαν αποτυχημένες προσπάθειες σχηματισμού κυβέρνησης πρώτα από το Γεώργιο Αθανασιάδη-Νόβα και αργότερα από τον Ηλία Τσιριμώκο. Τελικά το Σεπτέμβριο του 1965 ο Στέφανος Στεφανόπουλος κατάφερε να σχηματίσει κυβέρνηση με την υποστήριξη της ΕΡΕ και 45 στελεχών από την Ένωση Κέντρου, που χαρακτηρίστηκαν αποστάτες. Η κυβέρνηση Στεφανόπουλου διατήρησε την εξουσία 15 μήνες, μέσα σε κλίμα μαζικών λαϊκών διαδηλώσεων, χωρίς να μπορεί να επιτύχει πολιτική σταθερότητα, και έτσι προετοιμάστηκε το έδαφος για το πραξικόπημα του 1967.

Read More