Πάνω από ένας αιώνας αγώνων για την εξίσωση του γυναικείου με το ανδρικό φύλο στην απασχόληση και στην κοινωνία ολοκληρώνεται φέτος με την έναρξη της δεύτερης δεκαετίας του 2000. Η Γυναίκα εργαζόμενη, σύζυγος και μητέρα παλεύει ακόμα να εξασφαλίσει την αυτονόητη θέση της σε μια κοινωνία ισότητας, δικαιοσύνης και ίσων ευκαιριών στη γνώση, στην αγορά εργασίας, στο νόμο και την πολιτική εξέλιξη. Παρόλα τα σημαντικά βήματα που έχουν γίνει, η Γυναίκα του 2011 συνεχίζει να πέφτει θύμα ρατσισμού, εκμετάλλευσης και σεξιστικής αντιμετώπισης.
Η πολυπραγμοσύνη των σύγχρονων γυναικών πρέπει να τις καθιστά ισότιμα μέλη μιας κοινωνίας που παράγει και στηρίζεται στις ικανότητες και στο διαφορετικό που μπορούν να προσφέρουν.
Η μεγάλη ανεργία των γυναικών είναι βασική πηγή ανισότητας και φτώχειας, που είναι απαραίτητο να αντιμετωπιστεί με ένα σύνολο οριζόντιων μέτρων που θα μειώσουν δραστικά τη γυναικεία ανεργία.
Οι γυναίκες πρέπει να πάψουν να αποτελούν μια ευάλωτη ομάδα του πληθυσμού που στηρίζεται σε μια φαλλοκρατική αντίληψη για την ισχύ του άνδρα και τη θέση τους ως δευτερεύοντα πρόσωπα σε όλους τους τομείς της κοινωνικής διαστρωμάτωσης.
Σε μια ευρωπαϊκή χώρα που θέλει να στοχεύει στην ανάπτυξη, οι αλλαγές χωρίς αίσθημα δικαίου, χωρίς κοινωνική συνοχή και ισότητα δεν μπορούν να υπάρξουν. Οι γυναίκες είναι σίγουρα οι πιο σκληρά εργαζόμενοι πολίτες στην ελληνική κοινωνία και ταυτόχρονα οι πιο αδικημένοι μισθολογικά, εξελικτικά και νομικά.
Σε εποχές όπου οι πόροι για το κοινωνικό κράτος μειώνονται σημαντικά, η Ελληνίδα βρίσκεται σε όλους τους τομείς πολύ χαμηλότερα από αυτό των υπόλοιπων γυναικών στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Στόχος του σύγχρονου ελληνικού κράτους πρέπει να είναι οι πολιτικές ισότητας και απεγκλωβισμού από τα πατριαρχικά στερεότυπα που θα προσανατολίζονται στο μέλλον, με φιλόδοξους και πρακτικούς στόχους όπως η καταπολέμηση της μακροχρόνιας ανεργίας των γυναικών, η ενίσχυση της μητρότητας, η ισότητα των ευκαιριών στην εργασία, οι κοινές αφετηρίες στην εργασιακή και πολιτική εξέλιξη, η αναγνώριση της κατ’ οίκον εργασίας ως παραγωγικής μέσω της διασφάλισης ενός σταθερού επιδόματος και σύνταξης για τις νοικοκυρές. Με λίγα λόγια, χρειαζόμαστε το δίχτυ ασφαλείας που θα προλαμβάνει κοινωνικά προβλήματα, θα τα αντιμετωπίζει στη ρίζα τους και θα βάζει φρένο στον κοινωνικό κατήφορο.
Για κάθε σύγχρονη κοινωνία που θέλει να ελπίζει στην αλλαγή και την ουσιαστική εξέλιξη, ο ρόλος άνδρα και γυναίκας πρέπει να είναι ισότιμος και ισάξιος. Οι γυναίκες πολίτες της Ευρώπης πρέπει να αποτελέσουν την υγιή βάση εξέλιξης μιας διαδικασίας με κέντρο τον άνθρωπο και τη νέα γενιά. Γυναίκες πολύτεκνες, αρχηγοί μονογονεϊκών οικογενειών, μητέρες με αναπηρίες, γυναίκες θύματα κακοποίησης, γυναίκες που δουλεύουν αδήλωτα και πέφτουν θύματα εκμετάλλευσης στους εργασιακούς τους χώρους χρειάζεται να βγουν στο προσκήνιο, δείχνοντας στο κοινωνικό σύνολο τον τρόπο με τον οποίο ο αγώνας τους οδηγεί τον κόσμο μας σε κάτι καλύτερο, σε κάτι διαφορετικό, σε κάτι ελπιδοφόρο.
Δημήτρης Α. Ανυφαντάκης
Δημοτικός Σύμβουλος Κοινότητας Άνω Λιοσίων
Εκπαιδευτικός Π.Ε. (Δάσκαλος)
