Φίλες, φίλοι
Η Πρωτομαγιά του 2011 βρίσκει τους εργαζόμενους αντιμέτωπους με μια σφοδρή επίθεση του κεφαλαίου εναντίον τους. Η χώρα, εγκλωβισμένη στο μονόδρομο του μηχανισμού δήθεν στήριξης του ΔΝΤ – ΕΚΤ – ΕΕ, παραπαίει ανάμεσα σε δύο γκρεμούς, αυτόν της «σωτηρίας» με αιματηρά και αντιλαϊκά ανταλλάγματα και αυτόν της κατάρρευσης του κοινωνικού ιστού και της ισοπέδωσης κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους και εργασιακού κεκτημένου δικαιώματος, μέσω της επιστροφής της εργασίας στο μεσαίωνα.
Απάντηση στη βάρβαρη επίθεση των πολυεθνικών – ιμπεριαλιστικών συμφερόντων στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, με αποκορύφωμα το ληστρικό μνημόνιο που εδώ κι ένα χρόνο αποτελεί βρόγχο στο λαιμό του Έλληνα πολίτη, πρέπει να είναι η οργάνωση και η μαζική δράση των εργαζομένων μέσω της ενίσχυσης του συνδικαλιστικού κινήματος. Η λειτουργία των σωματείων, συλλόγων, ενώσεων και συνδικάτων πρέπει να εκκαθαριστεί από τα λιμνάζοντα απόνερα των επαγγελματιών συνδικαλιστών της εποχής του εργατοπατερισμού και της κλαδικής προώθησης των ημετέρων και να αποτελέσει αιχμή των αγώνων των εργαζομένων που οφείλουν πλέον να αφυπνιστούν και να οργανωθούν κάνοντας άμυνα, επιτιθέμενοι στην πιο νεοφιλελεύθερη και αντεργατική πολιτική που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση.
Η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου υποχρεούται να αναζητήσει άμεσα το σοσιαλιστικό της παρελθόν το οποίο εδώ και δύο χρόνια έχει απωλέσει. Η κινδυνολογία και η καταστροφολογία των κυβερνητικών στελεχών που οδήγησε τη χώρα βεβιασμένα στην αγχόνη του μνημονίου χωρίς όρους και ασφαλιστικές δικλίδες, αποτελεί ένα μέγιστο ιστορικό λάθος που απειλεί να καταστρέψει ό,τι οι Έλληνες εργαζόμενοι κατάφεραν να οικοδομήσουν με ιδρώτα και αίμα τις δεκαετίες μετά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο.
Η ενότητα στη βάση της κοινωνίας, η συνοχή και η αγωνιστικότητα του εργατικού κινήματος, ένα αιώνα μετά τα γεγονότα στο Σικάγο, επιβάλλεται να αποτελέσουν τη βάση για την ανοικοδόμηση μιας πραγματικής Ευρώπης των λαών, μιας Ευρώπης ισχυρής και αυτόνομης, μιας Ευρώπης προοδευτικής που θα σέβεται και θα υπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων κι όχι των τραπεζών και των βιομηχάνων.
Η Πρωτομαγιά του 2011 βρίσκει τους εργαζόμενους αντιμέτωπους με μια σφοδρή επίθεση του κεφαλαίου εναντίον τους. Η χώρα, εγκλωβισμένη στο μονόδρομο του μηχανισμού δήθεν στήριξης του ΔΝΤ – ΕΚΤ – ΕΕ, παραπαίει ανάμεσα σε δύο γκρεμούς, αυτόν της «σωτηρίας» με αιματηρά και αντιλαϊκά ανταλλάγματα και αυτόν της κατάρρευσης του κοινωνικού ιστού και της ισοπέδωσης κάθε έννοιας κοινωνικού κράτους και εργασιακού κεκτημένου δικαιώματος, μέσω της επιστροφής της εργασίας στο μεσαίωνα.
Απάντηση στη βάρβαρη επίθεση των πολυεθνικών – ιμπεριαλιστικών συμφερόντων στις χώρες του ευρωπαϊκού νότου, με αποκορύφωμα το ληστρικό μνημόνιο που εδώ κι ένα χρόνο αποτελεί βρόγχο στο λαιμό του Έλληνα πολίτη, πρέπει να είναι η οργάνωση και η μαζική δράση των εργαζομένων μέσω της ενίσχυσης του συνδικαλιστικού κινήματος. Η λειτουργία των σωματείων, συλλόγων, ενώσεων και συνδικάτων πρέπει να εκκαθαριστεί από τα λιμνάζοντα απόνερα των επαγγελματιών συνδικαλιστών της εποχής του εργατοπατερισμού και της κλαδικής προώθησης των ημετέρων και να αποτελέσει αιχμή των αγώνων των εργαζομένων που οφείλουν πλέον να αφυπνιστούν και να οργανωθούν κάνοντας άμυνα, επιτιθέμενοι στην πιο νεοφιλελεύθερη και αντεργατική πολιτική που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα μετά τη μεταπολίτευση.
Η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου υποχρεούται να αναζητήσει άμεσα το σοσιαλιστικό της παρελθόν το οποίο εδώ και δύο χρόνια έχει απωλέσει. Η κινδυνολογία και η καταστροφολογία των κυβερνητικών στελεχών που οδήγησε τη χώρα βεβιασμένα στην αγχόνη του μνημονίου χωρίς όρους και ασφαλιστικές δικλίδες, αποτελεί ένα μέγιστο ιστορικό λάθος που απειλεί να καταστρέψει ό,τι οι Έλληνες εργαζόμενοι κατάφεραν να οικοδομήσουν με ιδρώτα και αίμα τις δεκαετίες μετά το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο.
Η ενότητα στη βάση της κοινωνίας, η συνοχή και η αγωνιστικότητα του εργατικού κινήματος, ένα αιώνα μετά τα γεγονότα στο Σικάγο, επιβάλλεται να αποτελέσουν τη βάση για την ανοικοδόμηση μιας πραγματικής Ευρώπης των λαών, μιας Ευρώπης ισχυρής και αυτόνομης, μιας Ευρώπης προοδευτικής που θα σέβεται και θα υπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων κι όχι των τραπεζών και των βιομηχάνων.
Δημήτρης Ανυφαντάκης
Σύμβουλος Δημοτικής Κοινότητας Άνω Λιοσίων
Εκπαιδευτικός Π.Ε. (Δάσκαλος)
Σύμβουλος Δημοτικής Κοινότητας Άνω Λιοσίων
Εκπαιδευτικός Π.Ε. (Δάσκαλος)
