Ο Αντώνης Σαμαράκης ήταν Έλληνας πεζογράφος. Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1919 και σπούδασε νομικά στη γενέτειρά του, εργαζόμενος παράλληλα στο υπουργείο Εργασίας. Την περίοδο της Κατοχής έλαβε μέρος στην Εθνική Αντίσταση, ενώ από το 1945 συνέχισε να εργάζεται στο υπουργείο ως το 1963. Το αντιστασιακό του «παρών» το έδωσε και στην περίοδο της δικτατορίας του 1967, ενώ ποτέ δεν έπαψε να ασχολείται με ποικίλα κοινωνικά προβλήματα, από τη θέση του συνεργάτη της Γιούνισεφ, ως εκπρόσωπος της Ελλάδας σε ανάλογα συνέδρια, αλλά και θέτοντας συχνά το συγγραφικό του ταλέντο στην υπηρεσία των κοινωνικών αναγκών γράφοντας διηγήματα σχετικά με τρέχοντα κοινωνικά προβλήματα.
Η επικαιρότητα, με την ευρύτατη έννοια των προβλημάτων και αιτημάτων που συνολικά χαρακτηρίζουν τη σύγχρονη εποχή, αποτέλεσε και το κεντρικό πεδίο ανάπτυξης της λογοτεχνικής δραστηριότητας του Α. Σαμαράκη, που ουσιαστικά εγκαινιάστηκε το 1954 με τη συλλογή διηγημάτων «Ζητείται ελπίς». Ακολούθησαν το μυθιστόρημα «Σήμα κινδύνου» (1959), η συλλογή διηγημάτων «Αρνούμαι» (1961), το μυθιστόρημα «Το λάθος» (1965), η συλλογή διηγημάτων «Το διαβατήριο» (1975), η συλλογή διηγημάτων «Η κόντρα» (1992), το μυθιστόρημα «Εν ονόματι» (1998) κ.ά. Το 2000 εκδόθηκε το τελευταίο του δημοσιευμένο γραπτό με τίτλο «1919-». Ο Αντώνης Σαμαράκης τιμήθηκε με το α’ κρατικό βραβείο διηγήματος (1962), το βραβείο μυθιστορήματος της «Ομάδας των Δώδεκα» (1966) και το Μέγα βραβείο λογοτεχνίας «Ευρωπάλια» για το σύνολο της προσφοράς του (1982).
Το κυρίαρχο χάρισμα του Α. Σαμαράκη ήταν ότι αντίκριζε τα πράγματα με τρόπο απλό. Με μια κοσμοθεωρία που έχει ως κέντρο της τον άνθρωπο, ο συγγραφέας επιχειρούσε να διαπιστώσει το πώς μπορεί κανείς να αντισταθεί σε πάσης φύσεως απειλές, που συνήθως αποδίδονται στο γενικό κλίμα της εποχής. Ο Αντώνης Σαμαράκης ήταν, μαζί με τον Απόστολο Κακλαμάνη, εμπνευστής και επίτιμος Πρόεδρος της "Βουλής των Εφήβων". Πέθανε στην Αθήνα στις 8/8/2003.
