Το φως της δημοσιότητας είδαν στοιχεία που φέρουν τα παιδιά των Ελλήνων να ξεκινούν την εκμάθηση ξένων γλωσσών από την ηλικία των 8 ετών! Αν είναι δυνατόν! Εδώ σταματάει η λογική κι αρχίζει ο παραλογισμός!
Δεν ξέρω ποιοι είναι οι λόγοι που ωθούν τους νέους γονείς σ’ αυτή την καταστροφική επιλογή για την εκπαίδευση των παιδιών τους, αλλά πραγματικά απορώ αν έχουν καταλάβει τη ζημιά που τους κάνουν!
Είναι δυνατόν, αγαπητοί γονείς, ένα παιδί στην ηλικία αυτή, που δεν γνωρίζει ακόμα ούτε τα βασικά στοιχεία της ελληνικής γλώσσας, που δεν είναι σε θέση να κλίνει ένα ρήμα, ένα ουσιαστικό, να συντάξει σωστά μια πρόταση ή να αναγνωρίζει την σημασία απλών λέξεων, να ξεκινήσει ξαφνικά την εκμάθηση μιας γλώσσας εντελώς άγνωστης, που δεν είναι η μητρική του και που δεν την ακούει γύρω του; Αναλογιστείτε, την σύγχυση που επικρατεί στο μυαλό ενός μαθητή δημοτικού που καλείται ταυτόχρονα να τα βγάλει πέρα με την εκμάθηση όχι μίας, ούτε δύο, αλλά τριών γλωσσών (στα περισσότερα σχολεία διδάσκονται Αγγλικά υποχρεωτικά και Γερμανικά ή Γαλλικά, συν τα Ελληνικά).
Ας σοβαρευτούμε λιγάκι κι ας κοιτάξουμε τα στατιστικά στοιχεία που μας παραθέτει η έρευνα, για να αντιληφθούμε την πλήρη μεταστροφή της Ελληνικής κοινωνίας προς την υπερμάθηση και την μετάλλαξη της γνώσης, από εφόδιο για την οικοδόμηση μιας πλήρους προσωπικότητας σε άχρηστη κονσερβοποιημένη ύλη για λόγους καθαρά παραγωγικούς.
Για την Ελλάδα, η ηλικία έναρξης εκμάθησης ξένων γλωσσών έχει διαμορφωθεί ως εξής:
Από την ηλικία των 12 ετών (που ήταν το 1984), στην ηλικία των 9 ετών (1994-2003), φτάνοντας στην ηλικία των 8 ετών (2007). Με στοιχεία της ακαδημαϊκής περιόδου 2005-2006, στην Ελλάδα το 87,4% των μαθητών μαθαίνει μια ξένη γλώσσα στο δημοτικό (69,7% στην ΕΕ), 6,7% δύο γλώσσες (3,5% στην ΕΕ) και το 6% καμία γλώσσα (27,3% στην ΕΕ).
Και σαν να μην έφτανε η υπερβολική εκμάθηση ξένων γλωσσών, οι γονείς θέλοντας να «μπουκώσουν» τα παιδιά τους με όσο περισσότερη «γνώση» γίνεται, τα στέλνουν ταυτόχρονα και σε πολλές άλλες δραστηριότητες, όπως εκμάθηση Η/Υ από τα 6 τους χρόνια, μπαλέτο από τα 4, ζωγραφική, χορό, αθλητισμό, κι όλα αυτά σε συνδυασμό φυσικά με το σχολείο, που, ενώ θα έπρεπε να είναι η κύρια ενασχόληση των παιδιών, μοιραία περνάει σε δεύτερη μοίρα, κάτι σαν πάρεργο και αναγκαίο συμπλήρωμα όλων των παραπάνω δραστηριοτήτων.
Μην απορούμε λοιπόν όταν τα παιδιά κάποια στιγμή αγανακτούν και αντιδρούν. Φυσιολογικό δεν είναι;
Πού είναι ο ελεύθερος χρόνος; Πού είναι το παιχνίδι; Πού είναι η αλάνα; Πού είναι οι φίλοι και οι παρέες; Πού είναι οι παιδικές αγάπες και οι εφηβικοί έρωτες; Πού είναι οι ριζοσπαστικές ιδέες και η αμφισβήτηση;
Όλα χαμένα κι αλλοτριωμένα! Η έλλειψη χρόνου και ο αγώνας για την απόκτηση όλο και περισσότερων «κούφιων» γνώσεων, για την ικανοποίηση του ενός και μοναδικού στόχου κάθε νέου, το Ελ Ντοράντο κάθε Έλληνα, τη θέση στο δημόσιο, έχει καταστρέψει τα όνειρα και τους στόχους των νέων, νέων σκυφτών και δουλικών, που κοιτούν χαμηλά κι όχι οραματιστών κι επαναστατών όπως οι καιροί καλούν. Αλλά δυστυχώς «τέτοιους στο δρόμο μας πότε δε θα ’βρούμε» δεν υπάρχουν πια, γιατί εμείς οι μεγαλύτεροι τους «σκοτώσαμε», στην προσπάθειά μας να τους κάνουμε «καλύτερους» με τα δικά μας μέτρα.
