H Μελίνα Μερκούρη ήταν Ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου και πολιτικός. Γόνος πολιτικής οικογένειας –κόρη του πολιτικού Σταμάτη και εγγονή του γιατρού και πολιτικού Σπύρου Μερκούρη, ο οποίος διατέλεσε δήμαρχος Αθηνών– ακολούθησε την καλλιτεχνική της κλίση και ολοκλήρωσε τις σπουδές της στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου το 1944. Πρόσφερε πλούσιο και αξιόλογο καλλιτεχνικό έργο με πολλές και συγκλονιστικές ερμηνείες στο θέατρο και τον κινηματογράφο στην Ελλάδα, αλλά και στο εξωτερικό. Υπήρξε πρωταγωνίστρια του Θεάτρου Τέχνης («Λεωφορείο ο πόθος» κ.ά.) και του θεάτρου Κοτοπούλη-Ρεξ («Μάκβεθ», «Κορυδαλλός», «Λυσσασμένη γάτα» κ.ά.). Η διεθνής φήμη, όμως, ήρθε με την ταινία του Μ. Κακογιάννη «Στέλλα» το 1955. Ακολούθησε ο γάμος της με το Ζιλ Ντασέν και η ιδιαίτερα γόνιμη περίοδος συμβίωσης και συνεργασίας τους, που απέδωσε έργα όπως «Ο Χριστός ξανασταυρώνεται», «Ποτέ την Κυριακή», στο οποίο η ερμηνεία της βραβεύτηκε στο Φεστιβάλ των Κανών το 1960, «Φαίδρα», «Τοπκαπί», «Κραυγή γυναικών» κ.ά. Συνεργάστηκε, ωστόσο, και με άλλους σκηνοθέτες σε διάφορες κινηματογραφικές παραγωγές.
Το 1967, με την επιβολή της δικτατορίας, η Μερκούρη αυτοεξορίστηκε και σε όλη τη διάρκεια της διαμονής της στο εξωτερικό δε σταμάτησε να πολεμά το δικτατορικό καθεστώς. Επανήλθε μετά τη μεταπολίτευση και ανέλαβε έντονη πολιτική δράση. Εκλέχτηκε βουλευτής του ΠΑΣΟΚ το 1978, το 1981, το 1985, το 1989 και το 1993. Κατά τη διάρκεια των ετών 1981-1989 και το1993 ως το θάνατό της διατέλεσε υπουργός Πολιτισμού και συνέδεσε το όνομά της ειδικά με την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα που στεγάζονται στο Βρετανικό Μουσείο. Επίσης εισηγήθηκε τη θέσπιση των περιφερειακών θεάτρων και την απονομή συντάξεων σε καλλιτέχνες. Πέθανε στην Αθήνα στις 6/02/1994.
