Κάποιος πολιτικός είχε πεί ότι “Οι Έλληνες δεν επιλέγουν τυράννους. Αρνούνται την τυραννία!”
Δυστυχώς φαίνεται ότι οι Έλληνες επιλέγουν τυράννους. Πρώτα τον Μιλόσεβιτς. Τώρα τον Καντάφι. Γιατί, τι άλλο σημαίνει το γεγονός ότι στη χώρα μας δεν έχει γίνει ούτε μία εκδήλωση συμπαράστασης στην “αραβική άνοιξη”, στον αγώνα των Λίβυων και των άλλων λαών της άμεσης γειτονιάς μας για ελευθερία και δημοκρατία; Αντίθετα έγιναν διαδηλώσεις “κατά του πολέμου των ιμπεριαλιστών”. Και αυτό μεν δεν με εκπλήσσει από τη μεριά της Αριστεράς, που έχει υποστηρίξει τόσους και τόσους τυράννους. Όσο για όλους αυτούς που δηλώνουν “επαναστάτες”, ιδού πεδίο δόξης, γιατί δεν πάνε να πολεμήσουν στο πλευρό των Λυβίων επαναστατών, όπως κάποτε στον Ισπανικό εμφύλιο τόσοι Έλληνες εθελοντές- δημοκράτες, κομμουνιστές και αναρχικοί; Δεν περίμενα, τόσα χρόνια μετά τους πολέμους της Γιουγκοσλαβίας το γενικώτερο κλίμα να θυμίζει πάλι κάτι από εκείνη την εποχή.
Η κυβέρνηση άτολμη, έχασε την ευκαιρία να πάρει πρωτοβουλίες, σύμφωνες και με την ηθική, αλλά και με την ιστορική και γεωπολιτική της θέση στη Νότια Μεσόγειο. Τα ελληνικά media μιλούν για “επέμβαση κατά της Λιβύης” και δανείζονται επιχειρήματα από τη Ρωσία και την Κίνα, τα διαμάντια αυτά της δημοκρατικής σκέψης! Δηλαδή θα έπρεπε ο Καντάφι να μείνει ανενόχλητος να εξολοθρεύσει το άνθος του Λιβυκού λαού; Μερικές φορές η ανθρώπινη βλακεία μπορεί να γίνει εντελώς απάνθρωπη.
Πότε άρχισε η ελληνική κοινωνία να μπερδεύει το θύμα με το θύτη; Πρόκειται για πολιτική αφέλεια ή για παγερή αδιαφορία, μεταμφιεμένη υποκριτικά με “αντιπολεμικό μανδύα; Μήπως είναι μάταιο να περιμένουμε σήμερα αισθήματα αλληλεγγύης από μια κατακερματισμένη κοινωνία, όπου κάθε ομάδα διεκδικεί τα συμφέροντά της αδιαφορώντας για τα συμφέροντα του διπλανού της ή του συνόλου;
Και καθαρά με όρους συμφέροντος αν το πάρουμε, νίκη της αραβικής άνοιξης σημαίνει αφετηρία για πολιτική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη, που είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για να μειωθούν τα κύματα των μεταναστών που τόσο μας φοβίζουν. Αντίθετα, ήττα των αγώνων χειραφέτησης- και μάλιστα λόγω αδιαφορίας της Δύσης- σημαίνει ένταση της βαρβαρότητας και της εξαθλίωσης, κύματα προσφύγων και επιχειρήματα για τον φανατικό ισλαμισμό.
Η Απόφαση 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας ορίζει “λήψη όλων των απαραίτητων μέτρων για να προστατευτούν οι άμαχοι από επίθεση ή απειλή επίθεσης”. Πως θα σταματούσαν τα τανκς του παράφρονα, που απειλούσε να εξοντώσει τους πρώην υπηκόους του πόρτα-πόρτα, αν οι σύμμαχοι δεν τα βομβάρδιζαν; Με παρακλήσεις; Έτσι σώθηκε η Βεγγάζη στο παρα πέντε, (δυστυχώς όχι ακόμη άλλες πόλεις, όπου οι συγκρούσεις στο εσωτερικό τους κάνουν αδύνατους τους βομβαρδισμούς). Αλλά και η ίδια η no-fly zone δεν θα μπορούσε να είχε επιβληθεί χωρίς βομβαρδισμούς των στρατιωτικών εγκαταστάσεων του Καντάφι.
Ωστόσο η στάση σχετικά με την επέμβαση δεν εξαρτάται από στρατιωτικές γνώσεις αλλά από το πολιτικό θάρρος να μην κλείνει κανείς τα μάτια μπροστά στις εξελίξεις της ανθρωπότητας και να μπορεί να αναθεωρεί παλαιότερες πεποιθήσεις. Βλέπετε η άτιμη η ιστορία είναι πάντα απρόβλεπτη! Μια αραβική κοινωνία που τόσοι και τόσοι την θεωρούσαν “ανώριμη” για δημοκρατικές ελευθερίες και την ταύτιζαν με τον ισλαμισμό, αυτή τη στιγμή δίνει μαθήματα στην ανθρωπότητα! Από την άλλη, το κόλλημα σε έναν αντι-ιμπεριαλισμό του περασμένου αιώνα τυφλώνει τη στοιχειώδη λογική και διαστρεβλώνει κάθε αγνό συναίσθημα. Η ζωή εξελίσσεται, οι ιδέες επίσης, η διεθνής κοινότητα δεν μένει στάσιμη, καμιά φορά μαθαίνει από τα σφάλματά της. Όπως φαίνεται, η απραξία μπροστά στις σφαγές της Σρεμπρένιτσα και της Ρουάντα έγιναν μάθημα.
Όσο για τα συμφέροντα, μα φυσικά, συμφέροντα έχουν όλοι: και η κάθε μεμονωμένη χώρα και οι συνασπισμοί κρατών και οι ηγέτες. Και η Αμερική και η Ευρωπαϊκές χώρες και ο Αραβικός Σύνδεσμος και η Ρωσία και η Κίνα και η Ελλάδα. Και ο υποψήφιος για την προεδρία της Γαλλίας Σαρκοζύ και ο υποψήφιος για την προεδρία της Αιγύπτου Μουσσά (πρόεδρος του Αραβικού Συνδέσμου). Σημασία όμως έχει αν συνδέει κανείς τα συμφέροντά του με τη δημοκρατία και τον πόθο των λαών για ελευθερία ή με την τυραννία.
Η επέμβαση στη Λιβύη έχει πλήρη νομιμοποίηση, όχι μόνο επειδή έχει εντολή του ΟΗΕ, αλλά κυρίως γιατί οι ίδιοι οι εξεγερμένοι τη ζητούσαν ρητά και επανηλειμμένα. Φυσικά και δεν θέλουν “να τους κλέψει κανείς την επανάστασή τους” και να ανατρέψει τον Καντάφι αντί γι αυτούς. Γι αυτό ακριβώς η Απόφαση 1973 αποκλείει ρητά χερσαίες επιχειρήσεις και εδαφική κατοχή. Ζητούν όμως βοήθεια μπροστά στον επαγγελματισμό και την υπεροπλία των κανταφικών. Είναι πολίτες χωρίς πολεμική εμπειρία, οι περισσότεροι πολύ νεαροί σε ηλικία, με κυριώτερο όπλο τον ενθουσιασμό και την πίστη στην απελευθέρωση.
Σύμφωνα με τη λογική της μη-επέμβασης, ούτε ο Μπάϋρον θα έπρεπε να είχε φέρει όπλα και χρήματα για την Επανάσταση, ούτε και η ναυμαχία του Ναυαρίνου θα έπρεπε να είχε γίνει.
Δυστυχώς φαίνεται ότι οι Έλληνες επιλέγουν τυράννους. Πρώτα τον Μιλόσεβιτς. Τώρα τον Καντάφι. Γιατί, τι άλλο σημαίνει το γεγονός ότι στη χώρα μας δεν έχει γίνει ούτε μία εκδήλωση συμπαράστασης στην “αραβική άνοιξη”, στον αγώνα των Λίβυων και των άλλων λαών της άμεσης γειτονιάς μας για ελευθερία και δημοκρατία; Αντίθετα έγιναν διαδηλώσεις “κατά του πολέμου των ιμπεριαλιστών”. Και αυτό μεν δεν με εκπλήσσει από τη μεριά της Αριστεράς, που έχει υποστηρίξει τόσους και τόσους τυράννους. Όσο για όλους αυτούς που δηλώνουν “επαναστάτες”, ιδού πεδίο δόξης, γιατί δεν πάνε να πολεμήσουν στο πλευρό των Λυβίων επαναστατών, όπως κάποτε στον Ισπανικό εμφύλιο τόσοι Έλληνες εθελοντές- δημοκράτες, κομμουνιστές και αναρχικοί; Δεν περίμενα, τόσα χρόνια μετά τους πολέμους της Γιουγκοσλαβίας το γενικώτερο κλίμα να θυμίζει πάλι κάτι από εκείνη την εποχή.
Η κυβέρνηση άτολμη, έχασε την ευκαιρία να πάρει πρωτοβουλίες, σύμφωνες και με την ηθική, αλλά και με την ιστορική και γεωπολιτική της θέση στη Νότια Μεσόγειο. Τα ελληνικά media μιλούν για “επέμβαση κατά της Λιβύης” και δανείζονται επιχειρήματα από τη Ρωσία και την Κίνα, τα διαμάντια αυτά της δημοκρατικής σκέψης! Δηλαδή θα έπρεπε ο Καντάφι να μείνει ανενόχλητος να εξολοθρεύσει το άνθος του Λιβυκού λαού; Μερικές φορές η ανθρώπινη βλακεία μπορεί να γίνει εντελώς απάνθρωπη.
Πότε άρχισε η ελληνική κοινωνία να μπερδεύει το θύμα με το θύτη; Πρόκειται για πολιτική αφέλεια ή για παγερή αδιαφορία, μεταμφιεμένη υποκριτικά με “αντιπολεμικό μανδύα; Μήπως είναι μάταιο να περιμένουμε σήμερα αισθήματα αλληλεγγύης από μια κατακερματισμένη κοινωνία, όπου κάθε ομάδα διεκδικεί τα συμφέροντά της αδιαφορώντας για τα συμφέροντα του διπλανού της ή του συνόλου;
Και καθαρά με όρους συμφέροντος αν το πάρουμε, νίκη της αραβικής άνοιξης σημαίνει αφετηρία για πολιτική, κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη, που είναι ο πιο σίγουρος τρόπος για να μειωθούν τα κύματα των μεταναστών που τόσο μας φοβίζουν. Αντίθετα, ήττα των αγώνων χειραφέτησης- και μάλιστα λόγω αδιαφορίας της Δύσης- σημαίνει ένταση της βαρβαρότητας και της εξαθλίωσης, κύματα προσφύγων και επιχειρήματα για τον φανατικό ισλαμισμό.
Η Απόφαση 1973 του Συμβουλίου Ασφαλείας ορίζει “λήψη όλων των απαραίτητων μέτρων για να προστατευτούν οι άμαχοι από επίθεση ή απειλή επίθεσης”. Πως θα σταματούσαν τα τανκς του παράφρονα, που απειλούσε να εξοντώσει τους πρώην υπηκόους του πόρτα-πόρτα, αν οι σύμμαχοι δεν τα βομβάρδιζαν; Με παρακλήσεις; Έτσι σώθηκε η Βεγγάζη στο παρα πέντε, (δυστυχώς όχι ακόμη άλλες πόλεις, όπου οι συγκρούσεις στο εσωτερικό τους κάνουν αδύνατους τους βομβαρδισμούς). Αλλά και η ίδια η no-fly zone δεν θα μπορούσε να είχε επιβληθεί χωρίς βομβαρδισμούς των στρατιωτικών εγκαταστάσεων του Καντάφι.
Ωστόσο η στάση σχετικά με την επέμβαση δεν εξαρτάται από στρατιωτικές γνώσεις αλλά από το πολιτικό θάρρος να μην κλείνει κανείς τα μάτια μπροστά στις εξελίξεις της ανθρωπότητας και να μπορεί να αναθεωρεί παλαιότερες πεποιθήσεις. Βλέπετε η άτιμη η ιστορία είναι πάντα απρόβλεπτη! Μια αραβική κοινωνία που τόσοι και τόσοι την θεωρούσαν “ανώριμη” για δημοκρατικές ελευθερίες και την ταύτιζαν με τον ισλαμισμό, αυτή τη στιγμή δίνει μαθήματα στην ανθρωπότητα! Από την άλλη, το κόλλημα σε έναν αντι-ιμπεριαλισμό του περασμένου αιώνα τυφλώνει τη στοιχειώδη λογική και διαστρεβλώνει κάθε αγνό συναίσθημα. Η ζωή εξελίσσεται, οι ιδέες επίσης, η διεθνής κοινότητα δεν μένει στάσιμη, καμιά φορά μαθαίνει από τα σφάλματά της. Όπως φαίνεται, η απραξία μπροστά στις σφαγές της Σρεμπρένιτσα και της Ρουάντα έγιναν μάθημα.
Όσο για τα συμφέροντα, μα φυσικά, συμφέροντα έχουν όλοι: και η κάθε μεμονωμένη χώρα και οι συνασπισμοί κρατών και οι ηγέτες. Και η Αμερική και η Ευρωπαϊκές χώρες και ο Αραβικός Σύνδεσμος και η Ρωσία και η Κίνα και η Ελλάδα. Και ο υποψήφιος για την προεδρία της Γαλλίας Σαρκοζύ και ο υποψήφιος για την προεδρία της Αιγύπτου Μουσσά (πρόεδρος του Αραβικού Συνδέσμου). Σημασία όμως έχει αν συνδέει κανείς τα συμφέροντά του με τη δημοκρατία και τον πόθο των λαών για ελευθερία ή με την τυραννία.
Η επέμβαση στη Λιβύη έχει πλήρη νομιμοποίηση, όχι μόνο επειδή έχει εντολή του ΟΗΕ, αλλά κυρίως γιατί οι ίδιοι οι εξεγερμένοι τη ζητούσαν ρητά και επανηλειμμένα. Φυσικά και δεν θέλουν “να τους κλέψει κανείς την επανάστασή τους” και να ανατρέψει τον Καντάφι αντί γι αυτούς. Γι αυτό ακριβώς η Απόφαση 1973 αποκλείει ρητά χερσαίες επιχειρήσεις και εδαφική κατοχή. Ζητούν όμως βοήθεια μπροστά στον επαγγελματισμό και την υπεροπλία των κανταφικών. Είναι πολίτες χωρίς πολεμική εμπειρία, οι περισσότεροι πολύ νεαροί σε ηλικία, με κυριώτερο όπλο τον ενθουσιασμό και την πίστη στην απελευθέρωση.
Σύμφωνα με τη λογική της μη-επέμβασης, ούτε ο Μπάϋρον θα έπρεπε να είχε φέρει όπλα και χρήματα για την Επανάσταση, ούτε και η ναυμαχία του Ναυαρίνου θα έπρεπε να είχε γίνει.
