Συνδημότες - συνδημότισσες
Ιερό καθήκον μας συγκεντρώνει για μια
ακόμα χρονιά εδώ για να θυμηθούμε και να τιμήσουμε όλοι μαζί τα αθώα θύματα του
φονικού σεισμού της 7ης Σεπτεμβρίου του 1999. Ενός Αρμαγεδδώνα που πήρε από
κοντά μας ανθρώπους αγαπημένους, γείτονες, φίλους και συγγενείς, εξαφάνισε τα
σπίτια και τις περιουσίες μας και μετέτρεψε τις πόλεις που σήμερα αποτελούν το
μεγάλο μας Δήμο σε σορούς ερειπίων.
Η βιβλική αυτή καταστροφή, η εικόνα της
απόλυτης καταστροφής, της φρίκης και της ξεριζωμένης ελπίδας μας σημάδεψε
όλους. Άνθρωποι ξεσπιτωμένοι, κατεστραμμένοι, που έβλεπαν τους κόπους μιας ζωής
να χάνονται μέσα σε δευτερόλεπτα, παιδιά φοβισμένα και μια διάχυτη αγωνία για
το τι να απέγιναν οι δικοί μας άνθρωποι, πανικός και θλίψη, ήταν ό,τι μπορούσε
κανείς να διακρίνει εκείνες τις δύσκολες ώρες ανάμεσα στα ερείπια και την πηχτή
σκόνη που σκέπαζε τα πάντα.
Σίγουρα ο καθένας μας έχει τη δική ιστορία
από εκείνη την αποφράδα ημέρα, τι κι αν πέρασαν χρόνια, το βλέμμα των ανθρώπων
που ξαναφέρνουν στο νου τους αυτές τις εικόνες, το τρέμουλο της φωνής, το βάρος
στο στήθος και το γρήγορο χτύπημα της καρδιάς, θα αποδεικνύουν ότι αυτή η μαύρη
στιγμή για τον τόπο μας μας άλλαξε όλους. Τα μικρά παιδιά εκείνης της εποχής
έγιναν ώριμοι άνθρωποι που δεν ξεχνούν ακόμα και τις λίγες αυτές στιγμές που
μπορεί να κρατήσει ζωντανές η μνήμη τους, μεταφέροντας και στο μέλλον όσα τα
παιδικά τους μάτια είδαν εκείνες τις στιγμές της απόλυτης καταστροφής.
13 χρόνια πέρασαν από εκείνο το
μεσημέρι του Σεπτέμβρη του 1999, αλλά κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει και οφείλει
να μην ξεχάσει εκείνους τους συμπολίτες μας που χάθηκαν άδικα αλλά και τις
ηρωικές προσπάθειες διασωστών αλλά και απλών πολιτών που με αυταπάρνηση
ρίχτηκαν μέσα στα δονούμενα ακόμα χαλάσματα και έσωσαν από βέβαιο θάνατο
δεκάδες ακόμα συνανθρώπους μας, παγιδευμένους κάτω από τόνους δομικών υλικών, που
σαν πύργοι από άμμο είχαν καταρρεύσει μετατρέποντας την ήσυχη καθημερινότητά
μας σε σκηνή από την Αποκάλυψη του Ευαγγελιστή Ιωάννη.
Συνδημότες και συνδημότισσες, καταφέραμε
να πετύχουμε αυτό που ακόμα και για ανεπτυγμένα κράτη σε ολόκληρο τον κόσμο
ήταν αδύνατο, αντιμετωπίσαμε και ξεπεράσαμε τα προβλήματα τόσο αποτελεσματικά
που θα μου επιτραπεί να πω όσο κι αν αυτό φαίνεται παράξενο ότι μετατρέψαμε μια
φυσική καταστροφή σε ευκαιρία για ανάπτυξη, μια ευκαιρία που εμείς, οι κάτοικοι
της περιοχής με την δουλειά και τις ικανότητές μας καταφέραμε σε πολύ λίγο
χρόνο να μετουσιώσουμε σε ζωντανή προοπτική για το μέλλον των παιδιών μας.
Συμπολίτες και συμπολίτισσες, τόσο
εμείς που βρεθήκαμε σήμερα εδώ σ΄αυτήν τη σεμνή τελετή αλλά και για το σύνολο
των συμπολιτών μας που για λόγους ανώτερης βίας δεν είχαν την ευκαιρία να
παρευρεθούν, σε όλους εμάς παραδόθηκε η σκυτάλη και έχουμε την τιμή, το καθήκον
και την ευθύνη, στηριζόμενοι στις τιτάνιες προσπάθειες και υποδομές των
προκατόχων μας, να συνεχίσουμε την οικοδόμηση ενός απόλυτα ασφαλούς, λειτουργικού και ανθρώπινου
περιβάλλοντος, για να ζήσουμε εμείς και οι γενιές που έρχονται.
Δεν πρέπει να ξεχνάμε όμως πάντοτε, τις
ισορροπίες μεταξύ ανάπτυξης και διαμόρφωσης του ανθρωπογενούς περιβάλλοντος που
θέλουμε, ανάπτυξη η οποία θα περνά μέσα από τον σεβασμό στο φυσικό περιβάλλον.
