Δύο μέρες πέρασαν μετά την πρώτη
ειρηνική και δυναμική κινητοποίηση των δημοτών και των αιρετών του Δήμου Φυλής
εναντίον της κατασκευής των δύο εργοστασίων -εκτρωμάτων επεξεργασίας αστικών απορριμμάτων
στην περιοχή μας, και η κοινή γνώμη είναι ακόμα μουδιασμένη από τα πρωτοφανή
για τα χρονικά της τοπικής αυτοδιοίκησης επεισόδια, που έλαβαν χώρα έξω από τα
γραφεία του ΕΣΔΝΑ, κατά την διάρκεια των οποίων άντρες της αστυνομίας
βιαιοπράγησαν εναντίον του Δημάρχου Φυλής Δημήτρη Μπουραϊμη και μελών του
Δημοτικού Συμβουλίου. Επανειλημμένα μέσα από δημόσιες παρεμβάσεις μου έχω
καταδείξει την ανάγκη της διαφύλαξης της ορθής δημοκρατικής λειτουργίας, μέσα
από την διασφάλιση ενός κλίματος
κοινωνικής ισορροπίας που θα στηρίζεται στη βάση των αναγκών του πολίτη, σε
συνδυασμό με το εθνικό συμφέρον και την στοχευμένη πολιτική πρακτική των
κυβερνώντων. Δεν αποδέχομαι σε καμιά περίπτωση τη βία ως μέσο διατήρησης της
καλώς ή κακώς εννοούμενης τάξης, σε μια κοινωνία με βαθιές δημοκρατικές
ευαισθησίες και συνειδητή έννομη λειτουργία όπως είναι η ελληνική. Μόνο αποτροπή, λοιπόν, και έντονο
προβληματισμό θα μπορούσε να μου προκαλέσει η χρήση σωματικής βίας εναντίον
νομίμως εκλεγμένων πολιτικών προσώπων από τις δυνάμεις καταστολής, σε μια προσπάθεια
να επικρατήσει η λογική (αν υπάρχει) του «Βεληγκέκα», σε μια δημοκρατία όπου το
δικαίωμα της ελεύθερης και ειρηνικής διαμαρτυρίας είναι συνταγματικά
θεμελιωμένο. Αλίμονο αν το 2013 το κράτος έχει την ανάγκη να επιβάλλει με το
ραβδί τις όποιες πολιτικές του επιλογές και μάλιστα απροκάλυπτα. Στη χώρα μας,
δυστυχώς, τα ρόπαλα και τα ραβδιά είτε τα κρατούν τα όργανα της τάξης είτε
παρακρατικοί άλλων εποχών, έχουν γράψει την
δική τους σκοτεινή ιστορία η οποία είναι αποβλητέα και η όποια
προσπάθεια αναβίωσης της από τους νοσταλγούς του διχασμού και του χάους έχει περιθωριοποιηθεί
από τον ελληνικό λαό, άλλωστε οι Έλληνες έχουν κέρδισε – κι όχι αναίμακτα – το
δικαίωμα να διαδηλώνουν την αντίθεσή του σε οτιδήποτε θεωρούν ότι βλάπτει τη
ζωή τους. Ποιους λοιπόν εξυπηρετεί σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή δημοκρατία η έστω
και αποτυχημένη προσπάθεια παλινόρθωσης του αστυνομικού κράτους του μεσοπολέμου και
της μετεμφυλιακής Ελλάδας; Τι υποκρύπτει και από ποιους εντέλλεται η χρήση βίας εναντίον πολιτικών προσώπων από αστυνομικούς που έχουν
ταχθεί να υπερασπίζονται την δημοκρατική νομιμότητα, και μάλιστα σε μια περίοδο
όπου το πολιτικό σύστημα βάλλεται από παντού, σε μια προσπάθεια αποσταθεροποίησης
των δομών του από φασίζοντες κύκλους που εργολαβικά υποσκάπτουν τα θεμέλια του
κοινοβουλευτισμού; Γιατί μια ειρηνική διαμαρτυρία εκατοντάδων πολιτών που
διεκδικούν το δικαίωμα στη ζωή περιφρουρείται προκλητικά από υπεράριθμες
αστυνομικές δυνάμεις, που συμπεριφέρονται ως πραίτορες ενός συστήματος πλήρως
απομονωμένου και λαοφοβούμενου; Η δημοκρατία του γκλομπ και του μαντρόσκυλου
είναι αυτή που μας επιφυλάσσουν οι καιροί που έρχονται; Μήπως η άνοδος της
ακροδεξιάς δεν είναι τελικά αποτέλεσμα της οικονομικής κρίσης, αλλά μέρος ενός
καλά οργανωμένου σχεδίου για τον πλήρη στραγγαλισμό της λαϊκής διαμαρτυρίας,
μέσα από την εγκαθίδρυση ενός αστυνομικού κράτους, που κάτω από τον μανδύα της
κοινοβουλευτικής δημοκρατίας θα κρύβει πρακτικές βορειοκορεατικού και σταλινικού
τύπου; Δεν θέλω να γίνω ούτε οργουελικός προφήτης, ούτε συνωμοσιολόγος. Μακριά
από μένα κάθε παραφιλολογική προσέγγιση της πολιτικής και κοινωνικής ζωής – άλλωστε
στις μέρες μας βρίθουν οι κατ’ επάγγελμα οιωνοσκόποι – όσα γράφω και όσα αναρωτιέμαι είναι αποτέλεσμα της ανησυχίας μου για το
μέλλον και την ποιότητα της δημοκρατίας. Η δημοκρατία του γκλομπ και του
ισχυρού δεν πρέπει να εκφράζει κανέναν, δεν έχει θέση στην Ελλάδα, γιατί οι
Έλληνες έμαθαν δημοκρατία σε όλους τους λαούς του κόσμου. Ο αγώνας του λαού του
δήμου Φυλής δεν εκφοβίζεται, δεν παζαρεύεται δεν συκοφαντείται και δεν υποκύπτει στις ορέξεις κανενός προστάτη του
συστήματος των μεγαλοεργολάβων και των εκδοτών. Η δημοκρατία διαθέτει τους
μηχανισμούς που χρειάζεται για να προστατεύεται και να αυτοκαθάρεται, δεν έχει
ανάγκη από ψευτοπροστάτες και ροπαλοφόρους, δεν έχει ανάγκη από κερβερίσκους
και δεσμοφύλακες, δεν έχει ανάγκη από κατηχητές και βαθμοφόρους. Η δημοκρατία είναι
υπόθεση καθημερινή, είναι βίωμα και τρόπος ζωής, είναι ο μόνος δρόμος για την
διασφάλιση μιας ουσιαστικής συμμετοχής του λαού στις αποφάσεις. Η δημοκρατία
δεν ξεπουλιέται στο βωμό των σκουπιδοσυμφερόντων, των μνημονίων και των
μιντιακών αβάτων κι όπως έλεγε κι ο
ιστορικός ηγέτης της δημοκρατικής παράταξης Γεώργιος Παπανδρέου, «η δημοκρατία
θα νικήσει».
