Δύο 24ωρα μετά τη δολοφονική επίθεση στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη που στοίχισε την ζωή στον άτυχο υπασπιστή του Υπουργού Μ. Χρυσοχοϊδη, και ο καταιγισμός ειδήσεων που αφορούν το γεγονός μας έχει αποσυντονίσει πλήρως, δίνοντας στο σημαντικότατο αυτό θέμα χροιά περισσότερο αστυνομική παρά πολιτική!
Ακούω από προχθές να προσπαθούν δημοσιογράφοι και παρουσιαστές, ακόμα και μεσημεριανούδες που ασχολήθηκαν με το ζήτημα(!!!), να ανακαλύψουν τη διαδρομή του δέματος – βόμβα και το πώς αυτό έφτασε τελικά λίγα μέτρα μακριά από το γραφείο του Υπουργού, χωρίς να γίνει αντιληπτό από τα διάφορα μηχανήματα εντοπισμού εκρηκτικών του υπουργείου και τους εξειδικευμένους αστυνομικούς που το φυλάγουν.
Ωραία όλα αυτά, και είμαι σίγουρος πως σε λίγες μέρες θα υπάρχει και πόρισμα που θα εξηγεί τα γεγονότα και θα ρίχνει φως στα αίτια και τους υπευθύνους, αλλά το ζήτημα δεν είναι αυτό!
Η βόμβα αυτή είχε σαν στόχο τον ίδιο τον Υπουργό, και όχι φυσικά τον υπασπιστή του, και σίγουρα οι κοινοί εγκληματίες που την απέστειλαν τον ήθελαν νεκρό – για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους.
Το ζήτημα, λοιπόν, είναι καθαρά πολιτικό και ιδεολογικό. Έχουμε να κάνουμε με μια απόπειρα πολιτικής δολοφονίας με παράπλευρες απώλειες. Τι όμως εξυπηρετεί μια δολοφονία Υπουργού, πρωτοκλασάτου στελέχους της Κυβέρνησης και σημαντικότατου διώκτη της τρομοκρατίας; Ποιους συμφέρει, μέσα σε μια περίοδο κρίσης του πολιτικού συστήματος και των θεσμών της Δημοκρατίας, η άγρια δολοφονία ενός πολιτικού προσώπου που δεν έχει απασχολήσει με σκάνδαλα και παραπολιτική πρακτική την επικαιρότητα;
Εμένα, λοιπόν, η απόπειρα αυτή μου θυμίζει περισσότερο μαφία και κοινό έγκλημα παρά τρομοκρατία ή ένοπλη επαναστατική δράση!
Αρχικά με ξένισε η λογική του τυφλού χτυπήματος. Δείχνει καθαρά πως οι δράστες ήθελαν οπωσδήποτε αίμα, αδιαφορώντας για τις παράπλευρες απώλειες αθώων πολιτών, πράγμα που σημαίνει ότι δεν έχουμε να κάνουμε με ιδεολόγους (πρακτική που ακολουθούν οι ακραίες Ισλαμιστικές οργανώσεις που επιλέγουν πολυσύχναστα σημεία για επιθέσεις με θύματα απλούς πολίτες και όχι δημόσια πρόσωπα). Στη συνέχεια με παραξένεψε η επιλογή του στόχου, που δείχνει καθαρά ότι οι «τρομοκράτες» δεν έψαχναν έναν οποιοδήποτε πολιτικό στόχο για να στείλουν κάποιο κοινωνικό και ιδεολογικό μήνυμα, αλλά ήθελαν συγκεκριμένα το αίμα του Μ. Χρυσοχοϊδη, γεγονός που δείχνει πως πρόκειται για άτομα και ομάδες που μάχονται τον Υπουργό για τις μεγάλες του επιτυχίες στα ζητήματα καταπολέμησης και εξάρθρωσης της τρομοκρατίας (βλ. 17Ν, ΕΛΑ, Επαναστατικός Αγώνας κ.ά.).
Η τρομοκρατία, λοιπόν, αυτής της μορφής δεν σχετίζεται και δε μπορεί να έχει καμία συγγένεια με την αριστερή ιδεολογία, γιατί δεν στρέφεται εναντίον προσώπων και συμφερόντων που υπηρετούν ή αποτελούν το σύστημα, αλλά δρα ανεξέλεγκτα, τυφλά και με εμπάθεια απέναντι σε στόχους που τους θεωρεί προσωπικούς, και όχι κοινωνικούς ή ιδεολογικούς εχθρούς. Χρησιμοποιεί τη βία για τη βία και τον εκφοβισμό και δεν ξεχωρίζει ούτε «προστατεύει» τους αθώους και τους κοινωνικά αμέτοχους. Δημιουργεί πλασματικούς εχθρούς και μάχεται την ίδια την Δημοκρατία, τη νομιμότητα και την ελευθερία του λαού και των εκπροσώπων του! Λειτουργεί αντεθνικά, δίνοντας την εικόνα μιας μη ασφαλούς χώρας παγιδευμένης στις μεθοδεύσεις μαφιόζικων συντεχνιών ναπολιτάνικου τύπου, που χρησιμοποιούν την ιδεολογία ως προκάλυμμα κοινών εγκληματικών πράξεων. Καπηλεύεται τους λαϊκούς αγώνες για εργασία, ασφαλιστικά δικαιώματα και κοινωνική δικαιοσύνη φορώντας προσωπείο «προβάτου», ενώ στην πραγματικότητα προάγει το φασισμό, την ανελευθερία και τη φίμωση του πολιτικού λόγου και της ιδεολογικής έκφρασης του διαφορετικού. Η τρομοκρατία δεν προσφέρει τίποτα στον τόπο και την κοινωνία, ζωντανεύει με τη στάση και τη δράση της φαντάσματα του παρελθόντος και συνδέει την υποτιθέμενη ιδεολογική της βάση ιστορικά με τη μαύρη περίοδο του δεξιού παρακράτους και με δολοφονίες τύπου Παναγούλη και Λαμπράκη. Λειτουργεί διχαστικά και αποπροσανατολίζει τους πολίτες από τα πραγματικά προβλήματα, γιγαντώνοντας τη διάσπαση του λαϊκού κινήματος και την ενότητα λαού και κράτους για την αντιμετώπιση των μεγάλων εθνικών και κοινωνικών προβλημάτων που απαιτούν συντονισμένη δράση και συνοχή στη βάση της κοινωνίας.
Σήμερα η Ελλάδα και οι Έλληνες έχουν βάλει ένα μεγάλο στοίχημα: την προκοπή της χώρας και του λαού. Έχουν βγάλει στο περιθώριο λογικές και ιδεολογίες που χρησιμοποιούν τη βία ως δύναμη οπισθοδρόμησης και κοινωνικής αποδιοργάνωσης, απαιτούν και δουλεύουν για τη σύγχρονη πατρίδα των αξιών και των υγιών στόχων και αγωνίζονται για την κάθαρση του πολιτικού συστήματος μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες με βάση τη δικαιοσύνη και την εκτόνωση του λαϊκού αισθήματος, εκφραζόμενοι ειρηνικά και διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες ζωής και εργασίας, πιστοί πάντα στη συνταγματική και κοινοβουλευτική νομιμότητα, που σ’ αυτή τη χώρα δεν ήταν δεδομένη και καταχτήθηκε και εξελίχθηκε στηριγμένη πάνω σε αίμα χιλιάδων πραγματικών ιδεολόγων αγωνιστών, αγωνιστών της Ελλάδας, αγωνιστών της Δημοκρατίας.
Ακούω από προχθές να προσπαθούν δημοσιογράφοι και παρουσιαστές, ακόμα και μεσημεριανούδες που ασχολήθηκαν με το ζήτημα(!!!), να ανακαλύψουν τη διαδρομή του δέματος – βόμβα και το πώς αυτό έφτασε τελικά λίγα μέτρα μακριά από το γραφείο του Υπουργού, χωρίς να γίνει αντιληπτό από τα διάφορα μηχανήματα εντοπισμού εκρηκτικών του υπουργείου και τους εξειδικευμένους αστυνομικούς που το φυλάγουν.
Ωραία όλα αυτά, και είμαι σίγουρος πως σε λίγες μέρες θα υπάρχει και πόρισμα που θα εξηγεί τα γεγονότα και θα ρίχνει φως στα αίτια και τους υπευθύνους, αλλά το ζήτημα δεν είναι αυτό!
Η βόμβα αυτή είχε σαν στόχο τον ίδιο τον Υπουργό, και όχι φυσικά τον υπασπιστή του, και σίγουρα οι κοινοί εγκληματίες που την απέστειλαν τον ήθελαν νεκρό – για να λέμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους.
Το ζήτημα, λοιπόν, είναι καθαρά πολιτικό και ιδεολογικό. Έχουμε να κάνουμε με μια απόπειρα πολιτικής δολοφονίας με παράπλευρες απώλειες. Τι όμως εξυπηρετεί μια δολοφονία Υπουργού, πρωτοκλασάτου στελέχους της Κυβέρνησης και σημαντικότατου διώκτη της τρομοκρατίας; Ποιους συμφέρει, μέσα σε μια περίοδο κρίσης του πολιτικού συστήματος και των θεσμών της Δημοκρατίας, η άγρια δολοφονία ενός πολιτικού προσώπου που δεν έχει απασχολήσει με σκάνδαλα και παραπολιτική πρακτική την επικαιρότητα;
Εμένα, λοιπόν, η απόπειρα αυτή μου θυμίζει περισσότερο μαφία και κοινό έγκλημα παρά τρομοκρατία ή ένοπλη επαναστατική δράση!
Αρχικά με ξένισε η λογική του τυφλού χτυπήματος. Δείχνει καθαρά πως οι δράστες ήθελαν οπωσδήποτε αίμα, αδιαφορώντας για τις παράπλευρες απώλειες αθώων πολιτών, πράγμα που σημαίνει ότι δεν έχουμε να κάνουμε με ιδεολόγους (πρακτική που ακολουθούν οι ακραίες Ισλαμιστικές οργανώσεις που επιλέγουν πολυσύχναστα σημεία για επιθέσεις με θύματα απλούς πολίτες και όχι δημόσια πρόσωπα). Στη συνέχεια με παραξένεψε η επιλογή του στόχου, που δείχνει καθαρά ότι οι «τρομοκράτες» δεν έψαχναν έναν οποιοδήποτε πολιτικό στόχο για να στείλουν κάποιο κοινωνικό και ιδεολογικό μήνυμα, αλλά ήθελαν συγκεκριμένα το αίμα του Μ. Χρυσοχοϊδη, γεγονός που δείχνει πως πρόκειται για άτομα και ομάδες που μάχονται τον Υπουργό για τις μεγάλες του επιτυχίες στα ζητήματα καταπολέμησης και εξάρθρωσης της τρομοκρατίας (βλ. 17Ν, ΕΛΑ, Επαναστατικός Αγώνας κ.ά.).
Η τρομοκρατία, λοιπόν, αυτής της μορφής δεν σχετίζεται και δε μπορεί να έχει καμία συγγένεια με την αριστερή ιδεολογία, γιατί δεν στρέφεται εναντίον προσώπων και συμφερόντων που υπηρετούν ή αποτελούν το σύστημα, αλλά δρα ανεξέλεγκτα, τυφλά και με εμπάθεια απέναντι σε στόχους που τους θεωρεί προσωπικούς, και όχι κοινωνικούς ή ιδεολογικούς εχθρούς. Χρησιμοποιεί τη βία για τη βία και τον εκφοβισμό και δεν ξεχωρίζει ούτε «προστατεύει» τους αθώους και τους κοινωνικά αμέτοχους. Δημιουργεί πλασματικούς εχθρούς και μάχεται την ίδια την Δημοκρατία, τη νομιμότητα και την ελευθερία του λαού και των εκπροσώπων του! Λειτουργεί αντεθνικά, δίνοντας την εικόνα μιας μη ασφαλούς χώρας παγιδευμένης στις μεθοδεύσεις μαφιόζικων συντεχνιών ναπολιτάνικου τύπου, που χρησιμοποιούν την ιδεολογία ως προκάλυμμα κοινών εγκληματικών πράξεων. Καπηλεύεται τους λαϊκούς αγώνες για εργασία, ασφαλιστικά δικαιώματα και κοινωνική δικαιοσύνη φορώντας προσωπείο «προβάτου», ενώ στην πραγματικότητα προάγει το φασισμό, την ανελευθερία και τη φίμωση του πολιτικού λόγου και της ιδεολογικής έκφρασης του διαφορετικού. Η τρομοκρατία δεν προσφέρει τίποτα στον τόπο και την κοινωνία, ζωντανεύει με τη στάση και τη δράση της φαντάσματα του παρελθόντος και συνδέει την υποτιθέμενη ιδεολογική της βάση ιστορικά με τη μαύρη περίοδο του δεξιού παρακράτους και με δολοφονίες τύπου Παναγούλη και Λαμπράκη. Λειτουργεί διχαστικά και αποπροσανατολίζει τους πολίτες από τα πραγματικά προβλήματα, γιγαντώνοντας τη διάσπαση του λαϊκού κινήματος και την ενότητα λαού και κράτους για την αντιμετώπιση των μεγάλων εθνικών και κοινωνικών προβλημάτων που απαιτούν συντονισμένη δράση και συνοχή στη βάση της κοινωνίας.
Σήμερα η Ελλάδα και οι Έλληνες έχουν βάλει ένα μεγάλο στοίχημα: την προκοπή της χώρας και του λαού. Έχουν βγάλει στο περιθώριο λογικές και ιδεολογίες που χρησιμοποιούν τη βία ως δύναμη οπισθοδρόμησης και κοινωνικής αποδιοργάνωσης, απαιτούν και δουλεύουν για τη σύγχρονη πατρίδα των αξιών και των υγιών στόχων και αγωνίζονται για την κάθαρση του πολιτικού συστήματος μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες με βάση τη δικαιοσύνη και την εκτόνωση του λαϊκού αισθήματος, εκφραζόμενοι ειρηνικά και διεκδικώντας καλύτερες συνθήκες ζωής και εργασίας, πιστοί πάντα στη συνταγματική και κοινοβουλευτική νομιμότητα, που σ’ αυτή τη χώρα δεν ήταν δεδομένη και καταχτήθηκε και εξελίχθηκε στηριγμένη πάνω σε αίμα χιλιάδων πραγματικών ιδεολόγων αγωνιστών, αγωνιστών της Ελλάδας, αγωνιστών της Δημοκρατίας.
